SEVENTWICE MOSHI รักนี้ต้องเสียน้ำตา

ข้อมูลเบื้องต้น

ไรท์เขียนเรื่องสั้นครั้งแรกอาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยเด้อออออ

เนื้อหาอาจมีบ้างที่ไม่เหมาะสมนะคะ

และฟิคนี้ไม่ได้เกียวกับศิลปินนะคะ

แนะนำตัวละคร

ควอน ซูนยอง หรือ โฮชิ 

ผู้ชายที่เกลียดน้อง(ไม่แท้)ตัวเอง

"อย่ามาจับตัวฉันยัยชั้นต่ำ"

ฮิราอิ โมโมะ หรือ โมโมะ

น้องสาว(ไม่แท้)ของโฮชิที่รักเขาข้างเดียว

"ฉันทำอะไรผิดทำไมพี่ถึงเกลียดฉัน...'

หลักๆมีเท่านี้ (หรอออ)ตัวละครจะมยอยมาตามเนื้อเรื่อง

วันที่ 9 เดือน พฤศจิกายน เป็นวันเกิดของโมโมะทุกคนก็จัดงานเลี้ยงให้เธอแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยมีความสูขเอาสะเลย...

"นี่โมโมะ"เสียงของน้าหรือแม่ของโฮชเรียกเธอ

"คะ??"เธอตอบ

"พรุ่งนี้น้าไม่อยู่นะจ๊ะ"

"อ่าวทำไมล่ะคะ"

"น้าจะไปดูงานที่ต่างประเทศสัก5ปีนะจ๊ะ"

"อ่อออค่ะ"

"อยู่กับตาซูนไปก่อนนะ"

"ค่ะ"เธอตอบใจนึงนึงเธอก็ดีใจอีกใจนึงเธอก็กลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอรึป่าว

"อ่าวตาซูนมานี่มา"พูดพร้อมกวักมือเรียก

"มีอะไร...ครับ"เขาตอบพร้อมหันมาหาโมโมะ

"พรุ่งนี้แม่ไปอยู่ฝากหนูโมโมะด้วยนะ"ขอร้องล่ะ

"ห๊ะ!!อะไรนะผมไม่ดูแลยัยนี่หรอก"นั่นไงฉันว่าแล้วว่าพี่โฮชิต้องตอบแบบนี้

"นี่!ตาซูนอยู่กับน้องมันจะเป็นไรไป ฉันจะไว้ใจแกได้ไหมห๊ะฉันไม่อยู่ตั้ง5ปี"

"ห๊ะ!แม่ไปทำอะไรตั้ง5ปีมันนานไปไหมผมก็เรียนจบพอดีดิ"

"ก็ใช่ไงแล้วถ้าฉันกลับมาเมื่อไหรแกยังไม่มีแฟนก็เตรียมตัวหมั้นกับหนูโมะได้เลยเข้าใจไหม"พูดก่อนจะเดินออกไป นี่มันวันเกิดฉันนะทำไมต้องมาทะเลาะกันด้วย

"แม่! โธเว้ยยย เพราะเธอมันเป็นเพราะเธอฉันเลยต้องเป็นแบบนี้ มานี่เลย"พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะจับแขนของโมะแล้วพาขึ้นไปข้างบน

"โอ้ย พี่โฮชิ หนูเจ็บ"เธอพูดพร้อมพยายามแกะมือของซูนยองแต่แรงแค่นี้มันจะทำไรได้

"เจ็บหรอเธอเจ็บเป็นด้วยหรอห๊ะ!"ตะโกนใส่โมะแล้วก็บีบแขนแรงกว่าเดิม

"พะ..พอเถอะหนูขอร้อง"เธอพูดติดขัดเพราะเจ็บแขนตัวเอง

"ฮึก"เธอร้องไห้ออกมาก่อนที่จะโดนซูนยองลุกล้ำร่างกาย

"อืมมมม"ริมฝีปากของโมโมะโดนครอบครองเป็นที่เรียบร้อย

"อือออ"เธอใช้มือทุบที่ตัวซูนยองแต่ไม่เป็นผลและเธอก็โดนซูนยองผลักลงเตียง

ตัดฉากนี้

เช้าวันต่อมา เวลา 7:30 น.

"อือ."เสียงอื้ออึงของโมโมะบ่งบอกว่าเธอตื่นแล้ว

"ตื่นแล้วใช่ไหม"ควอน ซูนยองบอกเธอ

"หือ"เธอตาโตทันทีที่เห็นเขา จริงสิเมื่อคืน เห้อออ

"หึ ถ้าตื่นแล้วก็ออกไปจากตัวฉันซ่ะ"เขาพูดก่อนที่เธอกำลังพยายามเขยิบออกจากตัวเขาแต่ช่องทางข้างหลังไม่เป็นใจให้เธอ

"โอ้ย!"เธอร้องออกมาก่อนมองหน้าซูนยองประมาณว่าเธอเจ็บจริงๆ

"เป็นไร! รีบลุกออกไป"เขาพูดแต่เธอไม่กล้าที่จะขยับมัน

"..."ซูนยองมองหน้าเธอเงียบก่อนที่เขาจะผลักเธอให้ออกไป(แรงๆ)

"โอ้ย!! เจ็บ"เธอร้องออกมาแต่มีรึซูนยองจะสน

"รีบอาบน้ำ!แล้วก็กินยาซ่ะฉันไม่อยากมีลูกกับคนอย่างเธอหรอกนะยาอยู่บนโตะเข้าใจไหม อ่อ แล้วก็เก็บที่นอนไปซักด้วยฉันไม่อยากเห็นมันอีก"เขาพูดแล้วเธอก็พยักหน้าตอบ

เขาเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธอเลย

"ฮึก ฮืออออ ฮึก ทนไว้ โมโมะเดี๋ยวก็ผ่านไป ฮึก"เธอร้องไห้และปลอบใจตัวเอง

"อึก! อึก"เธอหยิบยามากินก่อนที่เธอจะพยายามเดินไปอาบน้ำ

เวลา 08:00 น.

"อ่าว!โมโมะมีเรียนเช้าหรอ"เสียงนี้ พี่'แดเนียล'หนิ

"ค่ะ แต่แค่มาก่อนเวลานิดนึงหนะค่ะฉันมีเรียน08:30น่ะค่ะ"

"อ่อออ เหมือนพี่เลย"

"ค่ะ"

"เออจริงสิไปหาไรกินกันไหมมาโรงอาหารทั้งที"พี่เขาพูดก่อนจะจับตัวเธอเดินไปหาอะไรกิน

ระหว่างซื้ออาหารก็มีคนมองทั้งสอง

"หึ ไปอ่อยเขาอีกล่ะสิ ขาดความอบอุ่นไง"ควอน ซูนยองมองทั้งสองและพูดออกมา

คัง แดเนียล หรือ แดน

รุ่นพี่ที่โมโมะสนิทที่สุดและไว้ใจที่สุด แอบรักโมโมะแต่ตัวเองรู้ว่าเขาไม่รักก็เลยไม่บอก

"เมื่อไหรจะมาสนใจพี่บ้างนะ"

ตัดไปที่โมะ

"โมโมะโต๊ะนั้นยังว่างอยู่"พูดพรอมชี้ไปที่โต๊ะที่มีซูนยองนั่งอยู่

"เออ..ฉันว่าเราไปนั่งโต๊ะอื่นดีกว่านะคะ"

"อ่าว โต๊ะอื่นมีไหมเนี๊ยดูสิมีแต่คนนั่งโต๊ะเนี๊ยว่างสุดแล้วนะ"พูดพร้อมดึงแขนโมะ(แต่ไม่แรง)ไปนั่ง ถามว่าทำไมซูนยองนั่งคนเดียวก็พี่แกเป็นนักเลงใครจะไปกล้านั่งด้วย

"พี่แดนรีบกินเถอะฉันใกล้จะเข้าเรียนแล้ว"พูดพร้อมทำเป็นมองนาฬิกา โมโมะไม่สบตาซูนยองเลยสักนิด

"อ่าวไหนบอกเรียน 08:30 นี่พึ่ง 08:10 เองนะ"แดนงง

"เออ ฉันลืมไปว่าต้องไปเอาเอกสารให้อาจารน่ะรีบกินเถอะ"เธอพูดแบบรีบๆ

"อาๆ"

และโมะก็ได้เข้าเรียนอย่างปลอดภัย

ตัดไปตอนเย็น

โมโมะเธอกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมย์แต่ต้องชงักเพราะซูนยอง

"มะ..มีอะไรหรอคะ"เธอพูดติดขัดเพราะเธอกลัวเขา

"วันนี้เธอขึ้นรถฉันไปที่บ้าน เร็วๆ"เขาพูดกับเธอแบบไม่เต็มใจ

"คะ..ค่ะ"เธอพูดก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

ในรถ

ตอนนี้เงียบมากแบบได้ยินเสียงแอร์ในรถอ่ะเงียบจริงๆ

กริ๊งๆๆ

เสียงโทรศัพของโมะทำลายความเงียบ

'ฮัลโล'

'โมโมะริงฉันเอง'

'ใครอ่ะ' คำพูดนี้ทำให้ซูนยองหันมา(แปปเดียวเพราะขับรถอยู่)

'จำไม่ได้จริงๆหรอ'

'อือ จำไม่ได้'

'ซานะคนสวยไง'

'ห๊ะ!'ซูนยองหันมาอีกรอบ

'ฮิฮิ ต้องให้เรียงทีละคนม๊ะ'

'สะ..ซานะ'

'มีอะไรหรอถึงโทรมา??'

'นั่นสิน้าามีอะไรน้าาาา ไม่รู้สิรอดูเอาเอง'

'สะ..ซานะ'

"เฮ้อ"เพราะโมโมะถอนหายใจเลยทำให้ซูนยองหันมาอีกแล้ววว

"..."โมโมะหันหน้าไปหาซูนยองแต่พอหันไปเท่านั้นแหละสบตากันเลยโมโมะเลยรีบหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาทีนที

มินาโตซากิ ซานะ หรือ ซานะ

เพื่อนที่แสนดีที่สุดของโมโมะ

"โมโมะริงงงงงง"

กลับเข้าเนื้อเรื่อง

"ใครโทรมา"เสียงแสนเย็นชาของซูนยองทำให้เธอตกใจ

"พะ..เพื่อนค่ะ"เธอติบแบบกล้าๆกลัวๆเพราะซูนยองไม่เคยที่จะถามหรือสนใจเธอเลยสักครั้ง

"หรอ.."ตอบแบบสั้นๆ

"...."เธอไม่กล้าตอบ

เวลาผ่านไป10นาที

ก็ถึงบ้าน

"ลงไป"ซูนยองพูดด้วยเสียงเย็นชา

"...."เธอไม่ตอบแต่เดินลงไปด้วยตัวเอง

"โมโมะริงงงงงงงงงงง"เสียงปริศนาที่เรียงโมโมะ

"..."เธอหันไปตามเสียง

พอหันมาก็เจอกับซานะที่วิ่งมาแต่ไกลแต่ก็นะซานะเป็นคนกากหนิ

ตุบ!

"โอ้ย~เจ็บอาาาาา"

"เฮ้อออกากอีกแล้วนะ"ใครน่ะ

"พี่วอนอูอาาไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมอีก เชอะ!ซานะงอล"วอนอู???

"ซานะเป็นอะไรไหม"โมโมะถามด้วยเสียงที่ยังงงอยู่

"เป็นสิเจ็บตูดอาาาา"

"มาลุก"พูดพรอมจับแขนซานะพร้อมดึงขึ้น

"ฮึบ!"ซานะรัองออกมา

"แล้วนี่"โมโมะชี้ที่วอนอู

"อ่อ! นี่พี่วอนอูเป็นแฟนเค้าเองงงง"เธอตอบด้วยเสียงร่าเริง

"อ่อออ แสดงว่าเธอขายออกแล้วหรอ"เธอพูดติดตลก

"ใช่ จิงๆไม่มีใครเอาหรอกมีพี่คนเดียวล่ะที่เอา5555"พี่วอนอูพูดแล้วหัวเราะออกมา

"นี่จะคุยกันอีกนานไหมไม่เข้าบ้านไง"คนมาใหม่ทำให้ทั้งสามต้องหันไปมอง

"พี่ โฮชิ!"โมโมะตกใจ

"อ่าวไอ้ซูนมาทำไรว้ะ"พี่วอนอูพูดชื่อจริงพี่โฮชิหรอ

"ก็นี่บ้านฉัน"

"เออจริงด้วย ป่ะๆเข้าบ้าน"พี่วอนอูพูดติดตลก

จอน วอนอู หรือ วอนอู

เป็นแฟนของซานะที่เป็นเพื่อนกับซูนยอง

"ซานะคนกากของพี่"

เข้าเรื่อง

"เออซานะจะว่าไปเธอมาทำไรที่นี่อ่ะ?????"โมะถาม

"อ่อก็แม่ของพี่โฮชิอ่ะไม่อยู่ใช่ม้ะเขเลยบอกให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน"ซานะร่ายยยย

 "แล้วที่บอกว่าให้รีบกลับคืออะไร"ซูนสงสัย

"อันนี้พวกฉันไม่รู้ค่ะ"ซานะ

"เออ ไอ้ซูนวันนี้ไปกันหน่อยไหมไม่ได้เจอกันตั้งนาน"วอนอู

"ปะล่ะ"

"ช่วนคนอื่นๆไปด้วยนะ"

"เออออออ"

"พี่วอนงั้นหนูไปเก็บของก่อนนะ"ซานะ

"โอเครพี่ไปก่อนนะ"

"ค่าาาาา"

"มาเดี๋ยวฉันช่วยเก็บ"โมโมะผู้มีจิตใจงาม

"ขอบใจน้าาาา"

"ฮิฮิ"

"555555555"มีความสุขทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน

คือเนื่องด้วยมันเป็นเรื่องสั้นไรท์ก็ขอตัดไปตอนซูนยองกลับบ้านเลยนะคะ

ณ.ตอนนี้ซูนยองเมามากไมรู้กินไรหนักหนา

"อืมมมมมเอามาอีกกกฉันจากินนนน"วอนอูแบกมาในบ้าน

"เห้ยพี่วอนอูพี่โฮชิเป็นอะไรคะ"โมโมะรีบถาม

"ก็มันน่ะสิไม่ฟังกินไวท์ไป7แก้วจริงๆมันกินแค่นี้ก็ไม่เมาหรอกแต่ดันกินกับองุ่นอะดิเลยเมากลับมา"พี่วอนอูพูด

"มาค่ะเดี๋ยวหนูจัดการเองพี่ไปหาซานะก่อนก็ได้นะคะ"

"อาๆเดี๋ยวพี่แบกมันขึ้นไปไว้ในห้องแล้วกันที่เหลือโมโมะจัดการเองได้นะ"

"ค่ะ!"

"เฮ้ออตัวหนักเป็นบ้าเลย"

"มาค่ะเดี๋ยวฉันจัดการเองก็ได้ค่ะพี่ไปหาซานะเถอะ"

"อือ ฝากมันด้วยล่ะ"

"ค่าาาา"

หลังจากนั้นพี่วอนอูก็ออกไปเหลือฉันกับพี่โฮชิอยู่สองคน

"อืมมเธอ! ออกไปจากตัวฉัน!!ซะ!!!!"ยังมีสติ นิดหน่อย

"พี่โฮชิคะนอนเถอะค่ะ"พูดพร้อมจับผ้าห่มมาห่มโฮชิ

"ไม่!ฉันบอกให้เธออกไปไง"

"ไม่ค่ะ ฉันบอกให้พี่นอนพี่ก็ต้องนอนนะคะ"

"ก็ฉันบอกให้เธอออกไปไง"

"ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอคะว่าถ้าพี่ไม่นอนฉันก็ไม่ไป"

"หรอ ได้~"พูดพร้อมขึ้นคร่อมโมะ

"พะ..พี่โฮชิ"

ตัดอีกแล้วววววว

Momo part

เช้าเวลา 7:30 น.

"อืม~ อะ..โอ้ย~เจ็บจัง"เสียงของโมโมะร้องออกมา

"หือ!..พี่โฮชิ.."เธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าควาอน ซูนยองคนที่ตนรักไม่อยู่แล้วและทิ้งยาไว้ให้อีก

"เห้อออ"เธอถอนหายใจ

"ฮึก! อีกแล้ว ฮึก! เอาอีกแล้ว ฮึก! พี่เขาทำอีกแล้ว ฮึก! ฮือออออ"

"ทำไม ทำไม ทำไม! พี่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยหรอ ฮึก! เกลียดฉันมากแต่ทำไมทำแบบนี้! ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหมพี่รู้ไหม!!! ฮึก!!!"เธอร้องไห้ออกมาและพูดกับตัวเอง แต่หารู้ไหมว่าควอน ซูนยอง เห็นและได้ยินหมดเพราะเขาอยู่ในห้องน้ำ(อาบน้ำอยู่)

แกรก! (เสียงเปิดประตู)

"0_0!!"เธอหันมาก็พบคนที่เธอเพิ่งพูดถึงออกมาจากห้องน้ำ

"มีไร ไปอาบน้ำซะ!"

"ค่ะ..ค่ะ"รีบเช็ดน้ำตาและวิ่งเข้าห้องฉันทันที

End momo part

Hoshi part

ตอนนี้ผมตื่นขึ้นมาก็พบกับยัยชั้นต่ำนอนซุกแยู่ที่อกผม'หน้ารำคาญ'แต่ผมก็ทำไรไม่ได้เพราะมีไอ้วอนอูมาอยู่แถมิาเมียติดมาด้วย เห้ออ ชั่งมันเหอะผมไปอาบน้ำดีกว่า

ลุกขึ้นและหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำ

"โอ้ย~เจ็บจัง"เสียงยัยนั่นหนิคงตื่นละ

"หือ!..พี่โฮชิ.."เรียกอะไรหนักหนา ไม่สนเอาผ้าขนหนูมาพันรอบเอวและเช็ดหัวหน้ากระจก

"เห้อออ"

"ฮึก! อีกแล้ว ฮึก! เอาอีกแล้วฮึก! พี่เขาทำอีกแล้ว ฮึก! ฮือออออ"อะไรยัยนั่นร้องไห้ เหอะ สำออยอยากมายุ่งเอง หึ!

"ทำไม ทำไม ทำไม! พี่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยหรอ ฮึก! เกลียดฉันมากแต่ทำไมทำแบบนี้! ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหมพี่รู้ไหม!!! ฮึก!!" อะไรนะ ผมไม่ทำอะไรแค่เดินออกมาจากห้องน้ำ

แกรก! 

ยัยนั่นหันมามองแล้วก็ตาโต

"อะไร รีบไปอาบน้ำซะ!"เสียงเรียบ

"ค่ะ..ค่ะ"นัยนั่นรีบเช็ดน้ำตาแล้วก็วิ่งผ่าผมไป

"ทำไมฉันเห็นน้ำตาเธอแล้วมัน...ช่างเหอะ"พูดพร้อมกับเดินไปหยิบขวดยาที่ให้โมโมะกินตอนมีอะไรกันครั้งแรกมาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง

End hoshi part

Momo part

ตอนนี้ฉันออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าไม่มีใครอยู่แล้วพอผละสายตาไปมองขวดยาบนโต๊ะก็เดินไปกินยาและใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไป ม. หาวิทยาลัย ทันที ถามว่าซานะอยู่ไหนก็ไปด้วยกันนั่นแหละพวกเราเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ว่าซานะไปเรียนที่อเมริกาเลยไม่ค่อยเจอหน้ากันหรอกฉันกับซานะเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันตอนมาที่เกาหลีครั้งแรกมีคนบอกว่าฉันกับซานะหน้าตาเหมือนกันบ้างก็ถามว่าเป็นพี่น้องแฝดกันหรอแต่มันไม่ใช่ฉันกับซานะเราเป็นเพื่อนกันที่หน้าตาเราคล้ายกันก็คงเป็นเพราะว่าเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กละมั้ง จริงสิวันนี้ฉันมีเรียนบ่ายหนิบอกซานะไปหาไรกินกัน

"ซานะวันนี้.."

"หืออ !วันนี้ทำไมหรอ???"

"วันนี้เรามีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอวันนี้เราไปหาไรกินกันม้ะ"

"จริงด้วย!ไปสิ"

หลังจากนั้นก็กินข้าวกินอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็ไป ม.

"อ่าว!โมโมะสวัสดี"เสียงพี่แดเนียลทักฉันทำให้ซานะหันมา

"สวัสดีค่ะ!พี่แดน"ฉันตอบด้วยเสียงสดใส

"อาา สวัสดี..ค่ะ"ซานะบอกสวัสดี

"อาา เธอคือซานะใช่ไหม"พี่แดนถาม

"ค่ะ"

"โมโมะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเธอบ่อยมากเลยนะ"

"จริงหรอคะ"หลังจากนั้นซานะก็คุยกับพี่แดนถุกคอฉันเลยแซวซานะเล่น

"นี่ๆ ซานะ"โมะ

"หือ!"ซานะ

"คุยกับพี่เขามากไป ระวังพี่วอนอูมาเห็นนะจ๊ะ"โมะ

"เห้ย!อย่าพูดสิเดี๋ยวเป็นรางหรอก"ซานะ

"55555"โมะ

"วอนอูนี่ใครหรอ??"แดน

"อ่ออแฟนซานะน่ะ"โมะ

"อ่อออออออมีแฟนแล้ว"แดน

"ค่ะ"ซานะ

ตกเย็นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน 

"ซานะอาาเธอกลับบ้านไปก่อนเลยนะฉันจะซื้อของทำงานกลุ่มก่อน"

"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่วอนอู งอนหรอกก"

"เห้อ เธอก็วนมาแต่เรื่องนี้ตลอดแหละ"

 End momo part

ตอนนี้เป็นเวลา 20:00น  โมโมะเพิ่งกลับบ้าน

"ฮึบ! "เสียงของโมโมะร้องออกมาเำราะว่าเธอยกของหนัก

"อ่าวโมโมะขนอะไรมาเยอะแยะเนี่ย"วอนอูพูดด

"อ่อออคือว่าเอามาทำงานกลุ่มค่ะ"เธอตอบ

"อ่อมาให้พี่ช่วยยกไหม"

"ไม่เป็นรดีกว่าค่ะอันนี้เดี๋ยวค่อยๆยกขึ้นไปก็ได้แล้วแหละค่ะ"

"เอาน่าเธอเป็นผู้หญิงนะมาให้พี่ช่วยดีกว่า"

คือ..ไรท์ขอตัดจบไปก่อนนะคือว่าไรท์จะต้องได้รับการล้างเครื่องต้องขออภัยด้วยยย